حضرت فاطمه(سلام الله علیها) روز سوم جمادی الثانی سال یازدهم هجری در حالیکه از عمر مبارکش 18 سال بیشتر نمی‌گذشت به شهادت رسید.
به گزارش خبرنگارباشگاه خبرنگاران قم؛ فاطمه
(علیها السلام) در نزد مسلمانان برترین و والامقام ترین بانوی جهان در
تمام قرون و اعصار می‌باشد. این عقیده بر گرفته از مضامین احادیث نبوی است.
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در کلامی دیگر صراحتاً فاطمه (علیها السلام) را سرور زنان اولین و آخرین ذکر می‌نمایند.
نام، القاب، کنیه‌ها
نام
مبارک آن حضرت، فاطمه (علیها السلام) است و از برای ایشان القاب و صفات
متعددی همچون زهرا، صدیقه، طاهره، مبارکه، بتول، راضیه، مرضیه، نیز ذکر شده
است.
فاطمه،
در لغت به معنی بریده شده و جدا شده می‌باشد و علت این نامگذاری بر طبق
احادیث نبوی، آنست که: پیروان فاطمه (علیها السلام) به سبب او از آتش دوزخ
بریده، جدا شده و برکنارند.
زهرا
به معنای درخشنده است و از امام ششم، امام صادق (علیه السلام) روایت شده
است که: "چون دخت پیامبر در محرابش می‌ایستاد (مشغول عبادت می‌شد)، نورش
برای اهل آسمان می‌درخشید؛ همانطور که نور ستارگان برای اهل زمین
می‌درخشد."
صدّیقه
به معنی کسی است که به جز راستی چیزی از او صادر نمی شود؛طاهره به معنای
پاک و پاکیزه، مبارکه به معنای با خیر و برکت، بتول به معنای بریده و دور
از ناپاکی، راضیه به معنای راضی به قضا و قدر الهی و مرضیه یعنی مورد رضایت
الهی کنیه‌های فاطمه (علیها السلام) نیز عبارتند از ام الحسین، ام الحسن،
ام الائمه، ام ابیها و...
ام ابیها به معنای مادر پدر می‌باشد و
رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) دخترش را با این وصف می‌ستود؛ این
امر حکایت از آن دارد که فاطمه (علیها السلام) بسان مادری برای رسول خدا
بوده است.
تاریخ نیز گواه خوبی بر این معناست؛ چه
هنگامی که فاطمه در خانه پدر حضور داشت و پس از وفات خدیجه (سلام الله
علیها) غمخوار پدر و مایه پشت گرمی و آرامش رسول خدا بود و در این راه از
هیچ اقدامی مضایقه نمی‌نمود، چه در جنگها که فاطمه بر جراحات پدر مرهم
می‌گذاشت و چه در تمامی مواقف دیگر حیات رسول خدا.
مادر و پدر
همانگونه
که می‌دانیم، نام پدر فاطمه (علیها السلام) محمد بن عبدالله (صلی الله
علیه و آله و سلم) است که او رسول گرامی اسلام، خاتم پیامبران الهی و
برترین مخلوق خداوند می‌باشد.
مادر حضرتش خدیجه دختر خویلد، از زنان
بزرگ و شریف قریش بوده است؛ او نخستین بانویی است که به اسلام گرویده است و
پس از پذیرش اسلام، تمامی ثروت و دارایی خود را در خدمت به اسلام و
مسلمانان مصرف نمود. خدیجه در دوران جاهلیت و دوران پیش از ظهور اسلام نیز
به پاکدامنی مشهور بود؛ تا جایی که از او به طاهره (پاکیزه) یاد می‌شد و او
را بزرگ زنان قریش می‌نامیدند.
ولادت
فاطمه
(علیها السلام) در سال پنجم پس از بعثت(2) و در روز 20 جمادی الثانی در
مکه به دنیا آمد. چون به دنیا پانهاد، به قدرت الهی لب به سخن گشود و گفت:
"شهادت می‌دهم که جز خدا، الهی نیست و پدرم رسول خدا و آقای پیامبران است و
شوهرم سرور اوصیاء و فرزندانم (دو فرزندم) سرور نوادگان می‌باشند."
اکثر مفسران شیعی و عده‌ای از مفسران
بزرگ اهل تسنن نظیر فخر رازی، آیه آغازین سوره کوثر را به فاطمه (علیها
السلام) تطبیق نموده‌اند و او را خیر کثیر و باعث بقا و گسترش نسل و ذریه
پیامبر اکرم ذکر نموده‌اند. شایان ذکر است که آیه انتهایی این سوره نیز
قرینه خوبی براین مدعاست که در آن خداوند به پیامبر خطاب می‌کند و
می‌فرماید همانا دشمن تو ابتر و بدون نسل است.
ازدواج و فرزندان آن حضرت
امام
علی (علیه السلام) از خواستگاران فاطمه (علیها السلام) بود و حضرت رسول
بنا بر آنچه که ذکر گردید، به امر الهی با این وصلت موافقت نمود. در روایات
متعددی نقل گشته است که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود:
اگر علی نبود، فاطمه همتایی نداشت.
